Młodzieżowe Słowo Roku 2024

Młodzieżowe Słowo Roku 2024

Słowo Sigma oznaczające wybitną i odnoszącą sukcesy osobę zwyciężyło w plebiscycie na Młodzieżowo Słowo Roku 2024.

Sigma, popularne przynajmniej od dwóch lat słowo, którym młodzież określa osoby odnoszące sukces, popularne lub wybitne, zdobyło najwięcej głosów w głosowaniu internetowym zorganizowanym przez Wydawnictwo Naukowe PWN.

„Sigma jest samotnym wilkiem przekonanym o swej nieprzeciętności, ale się z tym nie afiszuje. Ustala zasady, których bezwzględnie przestrzega. Słowo występuje też w połączeniach, np. «skibidi sigma», «sigma rizz», które wzmacniają jego pozytywny wydźwięk” – czytamy na stronach plebiscytu.

Tegorocznego zwycięzcę ogłoszono we wtorek podczas finałowej gali w Pałacu Kultury i Nauki.

O wszystkich nowych słowach i trendach można przeczytać na stronach „Obserwatorium Języka i Kultury Młodzieży”.

Celem plebiscytu Młodzieżowe Słowo Roku jest wyłonienie najbardziej popularnych wśród młodych ludzi słów, określeń lub wyrażeń. Jak jednak wyjaśniają organizatorzy, Młodzieżowe Słowo Roku nie musi być nowe, slangowe ani najczęściej używane w danym roku. W ubiegłym roku zwyciężyło słowo „rel”, a Nagrodę Jury otrzymało „oddaje”.

Młodzieżowe słowa i zaśmiecanie języka

Trudno nie zwrócić uwagi na to, że młodzieżowe słowa roku od dawna są anglicyzmami – samo sigma również ma taki rodowód. Pierwotnie określenie to pojawiło się w amerykańskiej kulturze „Red Pill” (czerwona pigułka – nawiązanie do pozyskania świadomości w filmie „Matrix”), gdzie określało mężczyznę – lidera, który podoba się kobietom. Młodzież karmi się językiem popkultury zdominowanej przez kulturę i język angielski.

Niestety często idzie to w parze nie tylko z ograniczoną znajomością języka polskiego, ale też z zaśmiecaniem go brutalnością i wulgarnością, o czym pisał na łamach „Wszystko co Najważniejsze” prof. Wojciech Kudyba. „Wciąż przecież słyszymy o konieczności wzmacniania dobrych nawyków sortowania odpadów i o potrzebie pogłębienia naszej świadomości ekologicznej. Czemu z podobną częstotliwością nie przedostają się więc do publicznej dyskusji próby artykulacji troski o środowisko kulturowe? Czemu nie słyszymy o zjawisku zaśmiecania czegoś, co otacza nas w sposób tak samo podstawowy jak natura? Czyżby taki problem nie istniał?” – pyta językoznawca i literaturoznawca.