„Wolność i sprawiedliwość dla wszystkich”
„Wolność i sprawiedliwość dla wszystkich”
Po wojnie o niepodległość nowy Kongres uchwalił ustawę o naturalizacji z 1790 r., aby umożliwić cudzoziemcom uzyskanie obywatelstwa nowego kraju. Ustawa ta ograniczała naturalizację do przybyszów, którzy byli „wolnymi białymi osobami”, a zatem pomijała służących, niewolników, wolnych Afroamerykanów, a później Azjatów.
Amerykański kongres uchwalił Prawo o Zbiegłych Niewolnikach w 1793 i 1850 r. To prawo gwarantowało właścicielom niewolników powrót ich własności. Tzw. Czarne Kodeksy zostały przyjęte przez kilka stanów w celu ograniczenia działań i praw czarnoskórych (dzisiaj Afro-Amerykanów), którzy nie byli niewolnikami. Chociaż większość stanów północnych zniosła niewolnictwo, kilka z nich próbowało zniechęcić byłych niewolników do osiedlania się w stanach wolnych od niewolnictwa. W niektórych Czarne Kodeksy zostały włączone do praw stanowych i były wymagane przez konstytucję stanu. Wiele konstytucji stanowych zostało zmienionych w latach 40. XIX wieku.
Konstytucja naszego sąsiedniego stanu Indiany w art. 13 ustanowiła: „Po przyjęciu niniejszej Konstytucji żaden Czarny lub Mulat nie może wjechać lub osiedlić się w stanie Indiana”. Także Konstytucja stanu Illinois z 1848 r. była jedną z najsurowszych wykonawców postanowień Czarnego Kodeksu w całym kraju przed wojną secesyjną. W 1853 roku ustawa Czarnego Kodeksu ustanowiła całkowity zakaz imigracji czarnych do stanu.
Amerykańska Ustawa o Usunięciu Indian 1830 r. zalegalizowała deportację rdzennych Amerykanów na Zachód. Ustawa została głównie ustalona w celu wyeliminowania roszczeń plemiennych Indian do ich terytoriów, które zostały im odebrane, a które stały się wolnymi od Indian południowymi stanami. Zgodnie z tą ustawą rząd federalny przeniósł pięć cywilizowanych plemion na terytorium na zachód od rzeki Mississippi zwanym „Terytorium Indiańskie” we współczesnym stanie Kansas i Oklahomie. Plemiona indiańskie zachowywały swój samorząd i własne, nowe terytorium, ale Indianie nie byli uważani za obywateli Stanów Zjednoczonych według przyjętych praw o obywatelstwach.
Największy państwowy system rezerwatów powstał wg prawa „Indian Appropriations Act”, czyli praw przywłaszczeniowych w latach 50 XIX wieku. Ustawa Dawesa z 1887 r. zarejestrowała członków tzw. „Pięciu cywilizowanych plemion” i obejmowała prywatyzację, czyli całkowite przywłaszczenie zasobów ziem amerykańskich Indian. Ustalone przez Kongres prawa pokrewieństwa określały przynależność do grup i trybów Indian Ameryki Północnej. Dopiero ustawa o reorganizacji z 1934 r., umożliwiła Indianom powrót do ich własnego samorządu lokalnego. Indianie nie uzyskali prawa do automatycznego Amerykańskiego obywatelstwa aż do roku 1924, kiedy wreszcie przegłosowano Indian Citizenship Act.
Sprawa sądowa Dreda Scotta z 1857 r. znana jako „Pozew o wolność”, która trafiła do Sądu Najwyższego, została rozstrzygnięta orzeczeniem, że ponieważ Konstytucja nie obejmowała ludzi pochodzenia afrykańskiego bez względu na to, czy byli niewolnikami czy ludźmi wolnymi, więc nie mogli być obywatelami Stanów Zjednoczonych. Tym samym żaden czarny mieszkaniec USA nigdy nie miał możliwości wszczynania procesów sądowych. Zwycięstwo Stanów Północnych podczas wojny domowej doprowadziło do zniesienia niewolnictwa wraz z Trzynastą Poprawką do konstytucji. Czternasta Poprawka do konstytucji rozszerzyła prawa obywatelskie Afroamerykanów i również uchyliła Piętnastą Poprawkę, która zakazywała pozbawienia praw obywatelskich ze względu na rasę. Ustawa o naturalizacji z 1870 r. umożliwiła również emigrantom pochodzenia afrykańskiego nabycie obywatelstwa w procesie naturalizacji.
Po okresie rekonstrukcji rasiści z południowych stanów potwierdzili swoją polityczną i społeczną supremację, a przemoc i dyskryminacja spowodowały problemy pomiędzy rasami. Na Południu przemoc na tle rasowym, linczowania i ataki mające na celu zastraszenie Afroamerykanów stały się codziennością. Pod koniec XIX wieku uchwalono prawa Jima Crowa i segregację rasową w obiektach użyteczności publicznej. W 1896 roku ustanowiono „odrębni, ale równi” interpretację świadczenia usług, ale bez możliwości udziału w wyborach czarni mieszkańcy na południu nie mieli możliwości odwołania się do systemu prawnego, ponieważ tylko wyborcy mogli zasiadać w sądach czy urzędach legislacyjnych.
Prawa zabraniające małżeństw Europejczyków i Amerykanów z ludźmi pochodzenia afrykańskiego, a nawet mieszanej rasy zostały po raz pierwszy uchwalone w czasach kolonialnych w kilku z Trzynastu Kolonii. Pierwszym stanem była Wirginia w 1691 r. Niektóre stany zabraniały także zawierania małżeństw przez Europejczyków z Indianami i z Azjatami. Stany zachodnie, nowo przyjmowane do Unii po wojnie domowej uchwaliły ustawy antydyskryminacyjne, często skierowane przeciwko małżeństwom między Europejczykami i Azjatami (rosnąca populacja imigrantów na tym obszarze), a także zakazujące małżeństw z czarnymi i rdzennymi Amerykanami. W stanie Utah w prawie małżeńskim wprowadzono w 1899 r. całkowity zakaz małżeństw mieszanych, który został zniesiony dopiero w 1963 roku! Te zakazy w stanie zakazywały małżeństw między białym a kimkolwiek uważanym za czarnego Amerykanina, mulata (półczarnego), w jednej czwartej czarnego, w jednej ósmej czarnego oraz za Azjatę lub Filipińczyka. Prawo nie obowiązywało i nie miało żadnych ograniczeń co do małżeństw między osobami z grup etnicznych, które nie były uważane za ludzi „białej rasy”.
Dyskryminacja wcale nie kończyła się na prawie do wyborów czy małżeństwach. Bardzo często miasta zabraniały osiedlania się mieszkańcom innych ras czy też wprowadzały restrykcje czasowe przeciwko grupom etnicznym. Prawa miejskie w Hawthorne, CA jeszcze w latach trzydziestych zabraniały przebywania Afro-Amerykanom w mieście podczas dnia. Miasto Gardnerville w Newadzie ostrzegało gwizdkiem Indian o konieczności opuszczenia miasta po godzinie 18. Również w niektórych miastach Kalifornii Żydzi byli wykluczani z życia miejskiego po zachodzie słońca. Etniczni Chińczycy w Idaho zostali kompletnie wyeliminowani przemocą i miejskimi, antychińskimi ustawami z całego stanu, mimo że stanowili aż 30% populacji w roku 1870.
Każda demokracja zmienia się i dorasta z czasem. Zupełnie inaczej rozumiano kiedyś codziennie odmawianą Pledge of Allegiance czyli Przysięgę Wierności: „Jeden naród, niepodzielny, z wolnością i sprawiedliwością dla wszystkich”.
Krzysiek Wawer