Historia Święta Dziękczynienia
Historia Święta Dziękczynienia
We wrześniu 1620 roku statek o nazwie „Mayflower” opuścił angielski Plymouth. Na pokładzie znajdowało się 102 pasażerów. Była to mieszanka religijnych separatystów szukających nowego domu, jak i innych osobników skuszonych obietnicą dobrobytu i własności ziemskiej w Nowym Świecie.
Po 66-dniowym rejsie dopłynęli do przylądka Cape Cod. Miesiąc później Mayflower przepłynął zatokę Massachusetts. I tak zaczęła się historia wioski Plymouth w Massachusetts.
Podczas pierwszej trudnej zimy większość kolonistów pozostała na pokładzie statku, gdzie narażeni byli na szkorbut i wybuchy chorób zakaźnych. Jedynie połowa z pasażerów i załogi Mayflower dożyła pierwszej wiosny w Nowej Anglii. Wczesną wiosną osadnicy poznali rdzennego mieszkańca z plemienia Patuxet – Squanto. To on nauczył Pielgrzymów osłabionych przez złe odżywianie i choroby jak uprawiać kukurydzę, uzyskiwać sok z drzew klonu, chwytać ryby w rzekach i unikać toksycznych roślin. On również pomógł osadnikom zawrzeć sojusz z miejscowym plemieniem Wampanoag, który trwał ponad 50 lat.
W listopadzie 1621 po tym, jak pierwsze żniwa Pielgrzymów okazały się pomyślne, Gubernator William Bradford zorganizował z tej okazji święto i zaprosił grupę rdzennych Amerykanów, w tym wodza Wampanoag – Massasoita. Trwające trzy dni święto nie nosiło wtedy jeszcze nazwy Święta Dziękczynienia.
Drugie święto dziękczynienia Pielgrzymi obchodzili dwa lata później w 1623, aby uczcić koniec długiej suszy, która zagrażała plonom i ponagliła Gubernatora Bradford do zwołania religijnego postu. Coroczne lub okazjonalne dni postów i dziękczynienia stawały się zwyczajem również wśród innych osadników Nowej Anglii. Podczas amerykańskiej rewolucji kongres wyznaczył jeden lub więcej dni dziękczynienia na rok, a w 1789 roku George Washington wydał pierwszą proklamację dziękczynienia w imieniu rządu Stanów Zjednoczonych. Jego następcy John Adams i James Madison również wyznaczyli dni dziękczynienia podczas swych prezydentur.
Sarah Josepha Hale
W roku 1817 Nowy Jork został pierwszym z kilku stanów, które oficjalnie przyjęły coroczne Święto Dziękczynienia; każdy w innym dniu. Na Południu tradycja wciąż jednak pozostawała nieznana. W 1827 roku uznana dziennikarka i pisarka Sarah Josepha Hale rozpoczęła kampanię na rzecz ustanowienia Święta Dziękczynienia świętem państwowym. Przez 36 lat publikowała artykuły, pisała listy do gubernatorów, senatorów, prezydentów i innych polityków, aż wreszcie Abraham Lincoln przychylił się do jej próśb i w 1863 roku, gdy wojna domowa trwała w najlepsze, ustanowił Święto Dziękczynienia na ostatni czwartek listopada. Tak było do 1939 roku, gdy Franklin D. Roosevelt przesunął święto o tydzień wcześniej, aby podnieść sprzedaż w okresie wielkiego kryzysu.
Plan Roosevelta zwany „Franksgiving” (w wolnym tłumaczeniu Święto Frankczynienia) spotkał się z ogromnym sprzeciwem i w 1941 roku prezydent podpisał ustawę wyznaczającą Święto Dziękczynienia na czwarty czwartek listopada.
Niektórzy uczeni poddają w wątpliwość, czy rzeczywiście to w Plymouth było pierwsze święto dziękczynienia. Historycy notują bowiem inne ceremonie wśród europejskich osadników w Ameryce Północnej, które poprzedzały ceremonię Pielgrzymów. Na przykład w 1565 roku hiszpański podróżnik Pedro Menendez de Avile zaprosił członków plemienia Timucua na obiad po mszy dziękującej Bogu za szczęśliwy powrót jego załogi. 4 grudnia 1619 roku grupa 28 brytyjskich osadników po dotarciu do miejsca znanego jako Berkeley Hundred proklamowali tę datę, jako dzień dziękczynienia Wszechmocnemu Bogu.
Niektórzy ukazują wątpliwości wobec sposobu, w jaki przesłodzona historia Pielgrzymów i Indian Wampanoag maskuje krwawą historię konfliktu między rdzennymi Amerykanami i europejskimi osadnikami. Od 1970 osoby wyrażające swój sprzeciw spotykają się w Święto Dziękczynienia na szczycie Cole’s Hill nieopodal Plymouth, aby uczcić „Narodowy Dzień Żałoby”. Podobnie dzieje się w kilku innych miejscach w USA.
Na podstawie Internetu