Rozkaz o wybuchu Powstania wydał 31 lipca 1944 roku dowódca AK gen. Tadeusz Komorowski “Bór”. Powstanie miało rozpocząć się 1 sierpnia o 17. Pierwsze strzały padły jednak wcześniej – na Żoliborzu około godziny 13.30 przy ulicy Krasińskiego żołnierze AK, którzy przenosili broń na miejsce koncentracji jednego z oddziałów, natknęli się na patrol niemiecki. Niemcy ściągnęli posiłki ze Śródmieścia, a do walk przyłączyły się kolejne powstańcze oddziały. Przed godziną 16 pierwsze walki rozpoczęły się także na Woli i w Śródmieściu. W godzinę “W” do walki w stolicy przystąpiło kilkadziesiąt tysięcy powstańców. Zaledwie co czwarty mógł liczyć na to, że rozpocznie walkę z bronią w ręku. Od początku zrywu żołnierze Armii Krajowej podejmowali próby zdobycia gmachu Polskiej Akcyjnej Spółki Telefonicznej obsadzonej przez niemieckich snajperów. Ostatecznie budynek zdobyli w dwudziestym dniu walk żołnierze batalionu “Kiliński”. Do polskiej niewoli trafiło 110 niemieckich żołnierzy. Był to jeden z największych sukcesów powstańców.

Na wieść o powstaniu Reichsfuehrer SS Heinrich Himmler wydał rozkaz o zrównaniu Warszawy z ziemią, jako “zastraszający przykład dla całej Europy”. 5 sierpnia niemieccy żołnierze rozpoczęli masowe egzekucje mieszkańców Woli. W czasie masowego mordy zwanego “rzezią Woli” zginęło 4-60 tysięcy mieszkańców dzielnicy.

Przez 63 dni powstańcy prowadzili heroiczny bój z wojskami niemieckimi. 2 października 1944 roku płk Kazimierz Iranek-Osmecki “Jarecki” i ppłk Zygmunt Dobrowolski “Zyndram” podpisali układ o zaprzestaniu działań wojennych w Warszawie. W czasie walk zginęło około 14-18 tys. powstańców, a 25 tys. zostało rannych. Straty ludności cywilnej szacuje się na około 120-160 tys. zabitych. Pozostałych przy życiu mieszkańców Warszawy, ok. 500 tys., wypędzono z miasta, które zostało niemal całkowicie zburzone.