Święcenie pokarmów na Polonii

Święcenie pokarmów na Polonii

Święcenie pokarmów w polskiej tradycji znany jest od wieków z wyjątkiem Kaszub i Śląska. Tam potrawy święcili tylko najbogatsi.
Na Kaszuba zwyczaj święcenia pokarmów w Wielką Sobotę na stałe wszedł do kalendarzy po 1945 roku. Natomiast na Śląsku większość zaczęła go obchodzić dopiero w latach 70. zeszłego wieku.

Jutro w niedzielę Wielkiej Nocy zasiądziemy przy suto zastawionych stołach rozpoczynając śniadanie od podzielenia się poświęconymi pokarmami. Nie zapomnijmy o samotnych oraz tych, którzy nie mają co na ten stół wielkanocny położyć. Podzielmy się z tymi co mają mniej od nas.

Przypomnijmy sobie symbolikę każdego z pokarmów znajdujących się w naszych wielkanocnych koszyczkach:

• chleb – symbolizuje Ciało Chrystusa, gwarantuje dobrobyt i pomyślność;
• jajko – znak zwycięstwa nad śmiercią oraz odradzającego się życia i płodności;
• wędlina – zapewnia zdrowie, płodność i dostatek; święci się przede wszystkim wyroby wieprzowe. Polularne wśród Polonii są małe szyneczki i kiełbasa biała.
• sól – oznacza prostotę życia;
• baranek – oznacza pokorę i łagodność. W sklepach polskich najczęściej znajdziemy baranki wykonane z cukru i masła;
• pieprz – symbol gorzkich ziół i nieśmiertelności;
• ciasto – znak umiejętności i doskonałości, ale tylko wtedy jeśli jest wykonane własnoręcznie a nie kupione. Bóg nas wynagrodzi przez pogłębienie naszych umiejętności;
• chrzan – symbol pokonania goryczy męki Chrystusa; to oznaka ludzkiej siły;
• woda – symbol Ducha Świętego, który obmywa nas z win, grzechu, jest symbolem nowego narodzenia człowieka oraz życia.
• bazie i bukszpan – którymi dekorujemy koszyczek oznacza nadzieję. Nadzieję na zmartwychwstanie. Bazie mają nam zapewnić nagrodę w Niebie.